ตอนที่ 10

ในที่สุดก็เผยตัวออกมา

หลังอาคาร

“ มาแล้วหรอครู "

“ อดัมอยู่ไหน "

“ นั่นไง "

ชาร์คชี้ไปยังบริเวณที่มีต้นไม้รกทึบ ท่าทองของอดัมดูลับๆล่อๆเขาส่องไฟฉายไปทางอาคารร้างด้่นหลังวิทยาลัยเหมือนกำลังซุ่มดูอะไรบางอย่าง

“ เอาไงดีครับ แจ้งตำรวจเลยมั้ย "

“ อย่าพึ่งดีกว่า ต้องให้มั่นใจว่าอดัมเป็นคนร้ายจริงๆก่อน "

“ งั้นผมจะเข้าไปดูเอง อาจารย์รออยู่ตรงนี้แหละ "

“ ฉันตังหากที่ต้องเข้าไปดู ฉันเป็นตำรวจนะ จะให้นักศึกษาอย่างนายเข้าไปเสี่ยงตายแทนได้ไง "

“ แต่.. "

“ ไม่มีแต่! "

“ เอางั้นก็ได้ "

ชาร์คตอบกลับด้วยท่าทีหงอยๆ ฉันตบบ่าชาร์คเบาๆก่อนจะค่อยๆย่องไปหาอดัมที่แอบซุ่มอยู่ในพวหญ้า

ผัวะ!

ฉันยังเดินไปไม่ถึงเจาสักพักก็มีคนออกมาจากต้นไม้ข้างๆทีืเขาซุ่มอยู่และใช้ไม้ฟาดหัวเขาจนสลบ ฉันตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อ 

พึ่บ

ฉันหันหลังกลับไปมองตามเสียงก่อนจะเห็นชาร์คกับดิวลงไปสลบกองอยู่บนพื้น ไม่ทันไรก็รู้สึกถึงร่างหนากำลังรัดคอฉันเข้าจากด้านหลังก่อนจะปิดปากฉันด้วยผ้า ทุกอย่างเริ่มมืดมัว ร่างกายอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงจะขยับ ใครบางคนค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันถึงจะเห็นหน้าของเขาได้ไม่ชัดแต่ฉันมั่นใจแน่ๆว่าต้องเป็นเขา ไคน์

“ อาจารย์อีฟ เป็นไงบ้างคะ "

เสียงแหลมของหญิงสาวคนนึงปลุกเรียกฉันให้ตืืนจากการหลับใหลแสงแดดอ่อนๆส่องเข้าตาปลุกฉันจากความมืด รอบๆตัวเป็นเรือนไม้เก่าที่เต็มไปด้วยหยากไย่กับชายหมดสติสองคนที่นอนอยู่ข้างๆฉัน

“ ชาร์ค อดัม! "

ฉันเขย่าตัวพวกเขาเบาๆให้ตื่นแต่เหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลย คราบเลือดที่แห้งติดเส้นผมพวกเขาทำเอาฉันรู้เจ็บจี๊ดไปทั้งหัวใจ พวกเขาเป็นแค่นักศึกษาแท้ๆ ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องอะไรแบบนี้

“ พวกเขาแค่สลบไปดท่านั้นเองค่ะ "

“ คุณระเบียบ? "

“ ดีใจจังที่เจออาจารย์อีฟในที่แบบนี้ "

ฉันมองไปยังเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยแต่ใบหน้าเธอกลับไม่คุ้นเหมือนเช่นเคย

“ ทำไมหน้าคุณ? "

“ อุ๊ย ก่อนจะถูกจับมาฉันล้างหน้า ลบเครื่องสำอางเพื่อจะแต่งใหม่น่ะค่ะ "

“ เครื่องสำอาง? "

“ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันจะเล่าให้ฟังนะคะ "

“ ฉันชื่อ ครีมค่ะ คุณลุงของฉันเคยเป็นเจ้าของวิทยาลัยแห่งนี้แต่กลับเสียชีวิตไปด้วยโรคหัวใจกระทันหันทั้งๆที่ท่านไม่เคยมีประวัติโรคนี้มาก่อน "

“ แล้วไคน์ล่ะ "

“ เขาเป็นคู่หมั้นของฉัน "

“ คู่หมั้น!? "

“ ขอโทษด้วยนะคะที่สงสัยคุณก่อนหน้านี้ เพราะหลังจากที่มีคนส่งจดหมายขู่วางระเบิดมาไม่กี่วันอาจารย์อีฟก็ได้ย้ายมาทำงานที่นี่ ไม่สิสายสืบอีฟ ฉันกับไคน์เลยสืบเรื่องของคุณ "

“ แต่..คนที่จับฉันมาที่นี่คือไคน์นะ "

“ หืม...ขอบคุณการสนทนาของพวกคุณมากๆที่ทำให้ผมรู้ว่ามีไส้ศึกแอบเข้ามาในกลุ่มของพวกเรา "

ผอ.ธีย์!! ฉันหันควับไปทางต้นเสียงทันทีที่ได้ยิน

“ นี่หมายความว่ายังไง แต่คุณเป็นคนบอกให้ฉันมาช่วยสืบหาตัวคนร้ายนะ!? "

“ มันก็แค่แผนหลอกพวกตำรวจอย่างคุณให้งงจนตายแตกยังไงล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า "

“ แต่นี่มันวิทยาลัยของคุณนะ ทำไมถึงทำแบบนี้ "

“ เปล่าเลยนี่ไม่ใช่วิทยาลัยของฉัน แต่เป็นของยัยนี่กับชาร์นน้องชายมันตังหาก "

เขากระชากครีมขึ้นและบีบแขนเธอจนแดง

“ ปล่อยเธอนะ! "

“ รู้อะไรมั้ยกว่าฉันจะพัฒนาวิทยาลัยแห่งนี้ให้ดีขึ้นมีเชื่อเสียง ติดอันดับหนึ่งทั้งด้านกีฬาและวิชาการ มันต้องทุ่มเทขนาดไหน! แต่เขากลับจะยกวิทยาลัยแห่งนี้ให้กับเด็กเหลือขอที่ไม่ได้ทุ่มเทอะไรเท่าฉันเลยด้วยซ้ำ!! "

“ แต่พ่อของชาร์นเป็นเจ้าของที่นี่เขามีสิทธิ์ที่จะสืบทอดมรดกต่อ! ไม่ใช่ลูกน้องคนสนิทของเค้าแบบคุณ "

พึ่บ!

ฉันแทบจะร้องไห้ เมื่อเห็นเขากระชากหัวเธอจนตัวเซไปมา

“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ! อีกไม่นานตำรวจก็จะมาที่นี่แล้ว "

“ ตำรวจหรอ เสียใจด้วยนะก่อนผมจะมาที่นี่ผมได้ส่งแพะให้พวกมันกลับไปแล้ว แพะตัวนั้น..ผมสีทอง "

“ ไคน์! "

ครีมร้องเสียงหลงเมื่อรู้ว่าคนที่ถูกใส่ร้ายคนนั้นเป็นคนรักของตน

“ คิดไม่ผิดจริงๆเลย ที่เอาตำรวจโง่ๆแบบคุณมาเป็นพวกคอยรายงานความเป็นไปได้ของอีกฝ่าย หรือเพราะผมฉลาดเองที่ชิ่งแจ้งความเรื่องนี้จึงหลุดจากผู้ต้องสงสัย ถ้าฉันไม่ได้วิทยาลัยแห่งนี้ พวกแกก็ไม่ต้องได้! "

เขาพูดจบแล้วสลัดครีมบงไปกองกับพื้น ก่อนจะเบงความสนใจมาที่ฉัน ปลายเท้าเรียวยาวค่อยๆมกล้เข้ามาก่อนจะดึงแขนฉันให้ลุกขึ้น รู้ตัวอีกทีริมฝีปากของเขาก็ประทับลงบนปากฉันแล้ว

ปั้ง!

ประตูไม้เก่าถูกใครบางคนกระแทกจนพังไม่เป็นท่า สายตาเย็นชาคู่นั้นจ้องมองไปยังคุณ ผอ.อย่างไม่ละ

“ คิดไว้แล้วเชียว..หวงจนไม่อยากให้แตะต้องเลยสินะ "