ตอนที่ 11
ตอนที่ 11
หยดน้ำตา
ชาร์นก้าวเท้าเข้ามาในห้องโดยไม่มีท่าทีเกรงกลัวต่อศัตรูตรงหน้า เขาหันมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่าเพียงเสี้ยววิ ก่อนจะหันไปสนใจพี่สาวของตนที่เอาแต่ร้องไห้ราวกับไม่อยากรู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น
“ หนีไปเถอะนะชาร์น "
พี่สาวเอ่ยปากอ้อนวอนน้องชายของตน ก่อนที่สายตาของชาร์นจะเปลี่ยนเป็นเจ็บปวดเมื่อเห็นพี่สาวกับคราบเลือดแห้งบริเวณหน้าผาก
“ เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ แอบฟังผู้ใหญ่เค้าคุยกันเนี่ย "
“ ผมเคยเตือนอาจารย์แล้วนะว่าอย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น ปกติ ผอ.ที่ดีควรไปดูความเรียบร้อยในงานสถาปนาไม่ใช่หรอ "
“ ขอโทษด้วยนะพอดีฉันไม่ใช่ ผอ. ที่ดีซะด้วยสิ "
“ ในฐานะเจ้าของวิทยาลัยแห่งนี้ ผมขอไล่คุณออก!!! "
ชาร์นตวาดออกไปสุดเสียงพร้อมโยนซองเอกสารใส่หน้า ผอ.จนหน้าเสีย
“ เห้ย "
คุณ ผอ.ใช้สายตาสื่อให้ลูกน้องหยิบซองเอกสารขึ้นมาให้เขาก่อนจะเปิดมัน
“ คุณถูกถอนสิทธิในการรับมรดกแล้ว ก่อนหน้านี้คุณเกลี้ยกล่อมให้พ่อผมยกวิทยาลัยให้คุณดูแลแต่เพียงผู้เดียวแต่พ่อผมได้โอนกรรมสิทธิ์ในการบริหารวิทยาลัยให้กับทนายความส่วนตัวไปแล้วพูดง่ายๆ พินัยกรรมนี่เป็นโมฆะมาตั้งแต่แรกแล้ว และตอนนี้ทนายได้เซ็นเอกสารคืนวิทยาลัยให้กับทายาทตัวจริงอย่างผมแล้ว "
“ เอกสารนี่มัน "
คุณ ผอ.พูดรางขย้ำเอกสารในมือจนยับราวกับสติแตกในขณะที่ชาร์นกลับให้ความสนใจไปกับชาร์คที่พึ่งลุกขึ้นนั่งคลำบาดแผลตัวเองอยู่
“ ไหวมั้ย "
“ คิดว่านะ "
ชาร์นพูดพรางช่วยแกะเชือกและพยุงชาร์คที่ล้มอยู่ขึ้นมา เพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นพวกเขาหันไปสบตากันราวกับรู้ใจก่อนชาร์นจะคว้าเก้าอี้หลังชาร์คมาโยนใส่คุณ ผอ. ในขณะที่ชาร์ครีบวิ่งมาแกะเชือกให้ฉัน
“ รีบไปกันเถอะอาจารย์ "
“ ไม่ จะให้ทิ้งเค้าไว้คนเดียวได้ยังไง นายพาครีมออกไปเถอะ "
ฉันพูดก่อนจะเข้าไปสู้กับลูกน้องคุณ ผอ.ที่ต่างให้ความสนใจไปที่ชาร์น ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงและพละกำลังน้อยกว่าพวกมันแต่ ันมั่นใจว่ามันสมองของฉันมีมากกว่าจากการเรียนรู้เรื่องร่างกายคน เพราะฉะนั้นฉันต้องโจมตีจุดอ่อนของพวกเขา ความกล้าของฉันทำให้คนอืืนๆไม่ว่าจะเป็นอดัมหรือชาร์คหันมาฮึดสู้แม้แต่ครีมที่มีแรงอันน้อยนิด ชาร์นหันมามองฉันที่สู้จนทำลูกน้องชายคนหนึ่งของคุณ ผอ.ล้มไปได้แล้วยิ้มมุมปากให้ ให้ตายเถอะฉันหวั่นไหวกับรอยยิ้มนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะรอยยิ้มของเขาทำให้ฉันอ่อนแรงพลาดท่าให้คุณ ผอ. เข้ามาล็อคคอและใช้ปืนจ่อหัว
“ หยุด!! ถ้าไม่อยากให้นั่งนี่ตาย "
คำพูดของเขาหยุดทุกคนได้ชั่วพริบตา
“ ยอมแพ้ซะชาร์น "
“ ยอมแพ้หรอ? ทำไมผมต้องยอมล่ะ ในเมื่อคนแพ้คือคุณหนิ "
“ ออกอยากเห็นนังนี่ตายหรอ!? "
“ เอาสิผมก็อยากเห็นเหมือนกัน ฉากฆาตกรรมสดๆน่ะ "
ให้ตายเหอะฉันเดาทางหมอนี่ไม่ได้จริงๆเลย ฉันใช้จังหวะทีเผลอศอกเข้าที่ท้องและปัดปืนไปให้ไกลที่สุด อย่าว่างั้นงี้เลยนะแต่ท่าโดนจับเป็นตัวประกันเนี่ยฉันซ้อมไปร้อยกว่ารอบได้มั้งตอนเรียนป้องกันตัว
ปัง!
เสียงปืนดังลั่นหยุดชะงักทุกการเคลื่อนไหว ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องไปยังต้นเสียงน่าเสียใจที่คนถือปืนไม่ใช่ชาร์น ชาร์ค อดัมหรือครีม ความชาเริ่มกลืนกินบริเวณไหล่ขวาก่อนน้ำแดงข้นจะไหล่ออกมาเพื่อยืนยันรอยบาดแผล
“ อาจารย์อีฟ! "
ฉันมองจ้องไปยังผู้ที่สร้างความเจ็บปวดให้แก่ฉัน ก่อนใครบางคนจะสติหลุดและเข้าไปซัดปล่อยหมัดใส่มันอย่างไม่ยั้งราวกับถูกผีสิง
“ ช..ชาร์น "
“ ไปกันเถอะครับ ชาร์นสติหลุดแบบนี้ยังไงก็ชนะอยู่แล้ว "
ชาร์คพูดพรางฉีกชายเสื้อตัวเองมาพันบาดแผลให้ ในขณะที่ชาร์นก็เอาชนะพวกลูกน้องของคุณ ผอ. ไปได้กว่าครึ่งแล้ว
“ อาจารย์ลุกไหวมั้ยครับ ขึ้นหลังผมมั้ย "
เสียงน้อยๆของอดัมเอ่ยถามขึ้นมา ด้วยสีหน้าเหมือนกระต่ายตกใจ
“ ฮ่าฮ่า แผลแค่นี้เองหนักกว่านี้ฉันก็เคยโดนมาแล้ว "
ฉันส่งยิ้มให้พวกเขาก่อนจะเห็นคุณ ผอ.กำลังกระโดดหนีออกจากทางหน้าต่าง ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้หมอนี่หนีไปได้หรอก
“ รีบตามเค้าไป! "
ฉันพูดก่อนจะเอามือกุมบาดแผลและวิ่งตามเค้าออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี โดยที่ชาร์คตามมาด้วย
“ นายอยู่นี่ปกป้องคุณครีมไว้นะ "
ชาร์คพูดพรางตบไหล่อดัมเบาๆก่อนทั้งสองจะพยักหน้าให้กัน
เราวิ่งตามกันได้พักใหญ่แต่เหมือนสวรรค์เป็นใจให้คุณ ผอ.สดุดกิ่งไม้ล้มลง
“ หยุดเถอะ คุณถูกจับแล้ว "
ฉันเข้าไปใกล้คนที่ล้มอยู่ตรงหน้าก่อนจะจับแขนเขามาไคว่หลังหวังจะใส่กุญแจมือ
ฉึก!
ชาร์คพลักไหล่ข้างที่มีแผลของฉันให้กระเด็นออกไปล้มอยู่ข้างๆ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร ทุกอย่างพังหมดแล้วชาร์คเข้าไปรับมีดแทนฉัน หัวใจฉันแทบหยุดเต้นเมื่อมีดถูกดึงออกเลือดสีแดงฉานพุ่งพรวดออกมาจากบาดแผลก่อนเจ้าของร่างจะล้มลง ร่างใหญ่ถือมีดเดินตรงมาหาฉันและยกแขนข้างที่มีมีดขึ้น
พึ่บ
ใครบางคนรับมีดแทนฉันด้วยมือเปล่า
“ ชาร์น "
“ อย่าเอาของสกปรกๆมาแตะต้องอาจารย์ผม "
น้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขา ทำให้บรรยากาศโดยรอบน่ากลัวไปกว่าเดิมมือหนาของชาร์นกำมีดแน่นก่อนจะดึงมันออกจากมืออีกฝ่ายและโยนลงพื้น หมัดหนักๆถูกประทับลงบนหน้า ผอ.ในชั่วพริบตาจนเขาทรุดลงไปกองกับพื้น ชาร์นเดินตรงไปหาเขาก่อนจะนั่งคร่อมและบีบคอ รอยเส้นเลือดที่ปรากฏบนเเขนและมือบอกถึงความแรงทั้งหมดไปแล้ว
“ หยุดได้แล้วชาร์น ถ้าเค้าตายนายจะติดคุกนะ "
ฉันคลานไปจับแขนคนตรงหน้าและพยายามดึงออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“ พอได้แล้วน่า ขอร้องนะชาร์นนายไม่ควรเจออะไรแบบนี้ ฉันขอร้อง "
เสียงสั่นคลอนและหยดน้ำตาบ่งบอกถึงความในใจของฉันไปหมดแล้วเพราะงั้นขอร้องเถอะ ฉันมองหน้าเขาด้วยหยดน้ำตาที่คลอเบ้า ตอนนี้ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเขาทำสีหน้ายังไงแต่ดูเหมือนเขาจะยอมฟังฉันแต่โดยดี ก่อนที่ตำรวจหลายสิบนายจะรีบถ่าโถมเข้ามา
“ คุณถูกจับข้อหาพยายามฆ่า ยักยอกทรัพย์ ฉ้อโกง คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดและมีสิทธิ์เรียกทนายถ้าคิดว่าเค้าจะช่วยได้นะ "
คุณหัวหน้าของฉันพูดไปพร้อมใส่กุญแจมือเขา ในที่สุดคดีนี้ก็ปิดสำเร็จความดีใจกรู่เข้ามาในใจฉันจนสายตาหันไปเห็นคนที่นอนจมกองเลือดอยู่ข้างๆ
“ ชาร์ค!! ใครก็ได้รีบตามหมอมาเร็ว "
“ อย่าแช่งกันสิครับ ผมยังไม่ตายสักหน่อย "
ชาร์คพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆที่ส่งให้ฉัน
“ หน้านายซีดเหมือนศพเลยชาร์ค "
“ อย่าร้องไห้สิครับ ผมขอพักสักแปบได้มั้ย "
“ ไม่ได้ นายหลับไม่ได้นะชาร์ค "
“ เลิกสำออยได้แล้ว "
คำพูดเย็นชาของชาร์นแทรกขั้นกลางขึ้นมาระหว่างเรา
“ มีดสั้นเเค่สองสามนิ้วแทงไปไม่ถึงชั้นไข่มันในกระเพราะเลยด้วยซ้ำ "
“ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะชาร์น เค้าเป็นเพื่อนนายนะ "
“ ชิส์ มานี่มา หมอมาแล้วจะไปเกะกะเค้าทำไม "
ชาร์นพูดก่อนจะดึงฉันให้ลุกขึ้นมาจากชาร์ค
“ แผลตัวเองเอาให้รอดก่อนเหอะ "
ฉันลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าโดนยิง