ตอนที่ 3

บทที่ 3

ใครคือคนร้าย

     สุดท้าย...ชั่วโมงแรกของฉันก็จบลงด้วยการกลับไปเติมรองพื้นใหม่ที่รถ จนกระทั่งหมดคาบเรียน ฉันจึงเดินขึ้นอาคารเพื่อไปสอนคาบต่อไป

     โชคดีหน่อยที่คาบที่สองนักศึกษาทุกคนน่ารัก และให้เกียรติฉันมากต่างจากห้องแรก การสอนจึงราบรื่นไปได้ด้วยดี

     วันนี้มีการสอนแค่สองคาบแรกตอนเข้าเท่านั้น ฉันจึงทุ่มเทไปกับการนั่งอ่านแฟ้มประวัตินักศึกษาที่เป็นอันตราย โดยคุณ ผอ.เรียงลำดับนักเรียนที่คาดว่าน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการวางระเบิดที่กำลังจะเกิดขึ้นจากมากไปน้อย โดยคนแรกมีชื่อว่า 

     ไคน์ เป็นนักศึกษาชายที่หล่อระดับฮอลลีวู้ดเลยก็ว่าได้ เขามีนัยน์ตาสีฟ้าครามราวน้ำทะเล ใบหน้าคมเข้มเหมือนฝรั่งรับกับผมซอยสั้น ในประวัติบอกไว้ว่าเขาเรียนอยู่ห้องเดียวกับชาร์นและชาร์ค แต่น่าแปลกที่ฉันไม่เห็นเขาเลย ทั้งทีหน้าตาดีขนาดนี้อย่างน้อยก็ต้องสะดุดตาสักหน่อย

     ชาร์น หมอนี่พึ่งเข้าวิทยาลัยแห่งนี้เมื่อสามเดือนก่อน เป็นคนนิ่งๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร และเป็นแชมป์กีฬาประเภทศิลปะป้องกันตัวทุกชนิด ไม่น่าละทุกคนถึงดูเกรงกลัวเขา

     ชาร์ค เรียกว่าเป็นเจ้าถิ่นคุมวิทยาลัยแห่งนี้เลยก็ว่าได้ แต่ดันถูกโค่นบัลลังก์ไปโดย ชาร์น บางคนที่นี่ก็ยังคงจงรักภักดีต่อชาร์คไม่เปลี่ยนแปลง

     อดัม เขาเป็นผู้ชายใส่แว่น ท่าทางดูสุภาพอ่อนโยน เขาเป็นเดือนคณะ และเป็นนักกิจกรรมทุกชนิด และยังสร้่งชื่อเสียงให้แก่วิทยาลัยหลายอย่าง  ที่น่าแปลกคือ ทำไมคุณ ผอ.ถึงสงสัยเด็กคนนี้ละ

“ ฟึ่บ "

     ฉันวางแฟ้มประวัตินักศึกษาไว้บนโต๊ะ  หลังจากได้ยินเสียงอะไรบางอย่างก่อนจะเห็น ไคน์ ไม่ผิดแน่นั่นต้องเป็นเขา ฉันเห็นเขาซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ เรือนผมสีทองประกอบผิวขาวสะอาดสะท้อนกับแสงแดด ทันทีที่ใบหน้าของเขาเงยมองขึ้นมายังทิศทางที่ฉันยืนอยู่ ฉันจึงรีบซ่อนตัวหลบลงที่หลังกำแพง ก่อนจะเห็นเขาเข้าไปที่อาคารเก็บอุปกรณ์การเกษตร ฉันค่อยเคลื่อนตัวเข้าไปหาเขาเพื่อจดบันทึกพฤติกรรมผิดปกติ แต่ทว่าพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีเขาก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

“ ปกติอาจารย์ชอบเกลือกกลิ้งในห้องทำงานหรอ? "

ฉันหันไปหาเจ้าของเสียง ก่อนจะเห็นวิกเตอร์นั่งไขว่ห้างมองมาที่ฉัน

“ ธ..เธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครอนุญาต "

ชาร์นโยนหลังสือลงบนโต๊ะของฉัน

“ อาจารย์ลืมมันไว้ที่ห้อง "

“ หมดธุระแล้วก็ออกไปสิ "

ฉันพูดพรางลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง

“ นั่นอะไร "

“ ก็แค่แฟ้มเอกสาร นายดูไม่ออกรึไง "

ฉันรีบซ่อนแฟ้มเอกสารไว้ด้านหลัง เมื่อเห็นเขามองจ้องไปที่มัน "

“ ข้อสอบรึป่าว "

“ นายนึกว่าฉันจะคิดข้อสอบได้ตั้งแต่วันแรกที่มาสอนหรอ "

ชาร์นเบือนหน้าหนีไปจากฉันก่อนจะเดินมาหาฉันพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ ข้างนอกมีอะไรน่าสนใจหรอ "

“ ก็ไม่มีอะไรหนิ แล้วนายจะสนใจไปทำไม ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย "

“ แล้วทำไมต้องโกรธด้วยละ "

“ ฉันแค่ไม่ชอบให้นักศึกษาเข้ามายุ่งวุ่นวายในห้อง "

ชาร์นมองฉันด้วยสายตานิ่งเฉย ก่อนจะขยับหน้าเข้ามาใกล้

“ ผมขอเตือนอาจารย์ไว้อย่าง ที่นี่ไม่เหมือนที่เดิมของคุณ ถ้าไม่อยากเป็นอันตรายก็อย่าไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการสอนของตัวเองดีกว่า "

พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ฉันงุนงงกับคำพูดที่เขาพูดออกมา

เสียงออดของโรงเรียนดังขึั้น คุณ พอ.ก็มารับฉันถึงหน้าห้องทำงาน

“ ฉันอ่านประวัตินักเรียนหมดแล้วนะคะ ทำไมคุณธีย์ถึงสงสัยอดัมละ "

“ เขาเป็นเด็กฉลาดครับ "

ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ไม่ตรงกับคำถามเลยสักนิด

“ ฮ่ะๆ คุณอีฟไม่คิดบ้างหรอว่าเด็กที่มีความเป็นไปได้น้อยที่สุด อาจจะเป็นไปได้มากที่สุดก็ได้ หมายความว่าถ้าผมเป็นคนร้าย ผมคงจะไม่แสดงพิรุธให้ใครเห็นได้ง่ายๆหรอกครับและจะวางตัวให้ห่างจากคำว่า คนร้าย มากที่สุด "

“ งั้นอดัมก็น่าสงสัยยิ่งกว่าไคน์ กับชาร์คอีกน่ะสิ "

“ อันที่จริงผมว่าพวกเขาน่าสงสัยมากกว่าอีกนะ "

“ ? "

“ ไคน์เป็นพวกไม่ชอบเข้าสังคม มักเก็บตัวเงียบ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน ประวัติที่เขากรอกไว้ตอนสมัครเรียนก็เป็นประวัติปลอม "

“ แล้วชาร์นล่ะคะ "

“ ชาร์น พึ่งย้ายเข้ามาไม่กี่เดือนก่อนเกิดเรื่อง น่าแปลกที่เขาย้ายเข้ามากลางคันโดยไม่มีสาเหตุ "

“ แล้วชาร์คล่ะคะ "

“ ชาร์คเป็นทายาทคนเดียวของวิทยาลัยเซนปิเตอร์ซึ่งเป็นคู่แข่งอันดับหนึ่งของเรา จริงๆชาร์คเป็นเด็กหัวดี เพียงแต่ขี้เกียจและเกเรไปหน่อย "

เหมือนทุกคนจะดูมีความเป็นไปได้หมดเลย แล้วฉันจะเขียนรายงานให้เจ้านายยังไงเนี่ย!? และแล้วค่ำคืนนี้ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว คุณ ผอ. ขับรถมาส่งฉันถึงหน้าหอพักรวม ดีหน่อยที่เขาแยกห้องให้ฉันเป็นสัดเป็นส่วนก่อนเขาจะกลับไป

“ พึ่บ! "

ฉันเงยหน้ามองไปตามเสียงก่อนจะเห็นใครบางคนนั่งพิงขอบหน้าต่างอยู่

“ ช..ชาร์น "

“ ไม่ต้องห่วง ปกติผมไม่ใช่คนปากโป้ง "

พูดจบแล้วเขาก็กลับเข้าห้องของเขาไปปล่อยให้ยืนงงอีกเช่นเคย