ตอนที่ 9

จับตาดูพวกเขาไว้

เดินทางมาเนิ่นนานในที่สุดก็ถึงวันหยึดสักที วันนี้คุณ ผอ. นัดฉันเพื่อสอบถามรายละเอียดต่างๆ จะให้บอกเขายังไงดีว่าฉันยังไม่รู้ตัวคนร้ายเลย แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ตัดผู้ต้องสงสัยไปได้บ้างแล้ว

“ ยังไงสายสืบอีฟก็ควรระวังมากกว่านี้ และคราวหน้าอย่าไปเผชิญเรื่องอันตรายตามลำพังอีกนะครับ มีอะไรคุณบอกผมได้เสมอผมยินดีช่วยครับ "

“ ทราบค่ะ "

“ เอ่อ.. ผมขอถามคุณอีฟอย่างนึงได้มั้ยครับ "

“ หลายอย่างก็ได้ค่ะ "

“ ตอนนี้คุณสงสัยใครที่สุดครับ "

หากจะว่ากันตามตรงตอนนี้ผู้ต้องสงสัยก็เหลือเพียงแค่ ไคน์ กับ อดัม เท่านั้น เพราะจากข้อมูลที่ได้จากกรมตำรวจทำให่ชาร์คกับดิวหลุดออกจากผู้ต้องสงสัย ส่วนชาร์นหมอนี่ก็ดูจะไม่ใช่คนร้ายเพราะเขามาช่วยฉันทุกครั้งที่เดือดร้อนแต่ก็น่าจะรู้อะไรมาบ้างไม่ใช่น้อย ดังนั้นผู้ต้องสงสัยที่เหลืออยู่ตอนนี้คงมีแค่ ไคน์ กับ อดัม

“ ฉันคิดว่าไคน์ ค่ะ "

“ ทำไมคุณถึงสงสัยเค้าล่ะครับ "

“ เค้าดูร้ายกาจและลึกลับอย่างบอกไม่ถูก "

“ ถ้าอย่างนั้นผมจะจับตาดูไคน์เป็นพิเศษครับ "

เมื่อเราคุยกับเสร็จ ผอ.ธีย์ พาฉันมาส่งหน้าหอก่อนเขาจะขับรถออกไป

“ มีความสุขจังเลยนะ "

เสียงใครสักคนพูดขึ้นตามหลังมาในขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดซึ่งนั่นจะเป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกจาก ชาร์น ฉันหันไปมองชายด้านหลังที่ใส่แค่บ๊อกเซอร์สีชมพูยืนเปลือยท่อนบนอยู่

“ นายมายืนทำอะไรตรงนี้ "

“ แล้วอาจารย์ล่ะครับ เป็นอะไรรึป่าวทำไมตัวสั่นเชียว "

“ ป่าว ฉันว่านายควรกลับเข้าห้องไปนะ มายืนโป๊อยู่แบบนี้ทำไม "

“ ทำไม กลัวหรอ "

เขาพูดพรางเดินมาใกล้ๆฉัน

“ ป่าวสักหน่อย! "

ฉันตอบกลับก่อนจะเดินก้มหน้าก้มตาหนีออกจากเขา ให้ตายเหอะหมอนี่น่ากลัวชะมัดเลย

เช้าวันต่อมา..

เพราะฉันนอนคิดเรื่องคนร้ายมาทั้งคืน เช้านี้จึงไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่ เห้อ..ให้ตายสิ ฉันนั่งขี้เกียจอยู่ในห้องพักครูส่วนตัวพรางคิดว่าจะหลับสักงีบ

“ อาจารย์! "

เสียงเรียกที่ไม่ได้นัดหมายทำเอาฉันตกใจจนตาสว่าง

“ อาจารย์จะตัดชาร์นออกจากผู้ต้องสงสัยจริงๆหรอ "

“ ใช่ "

“ แค่ช่วยหมวดอีฟไม่กี่ครั้งแล้วก็แสร้งทำดีด้วย นี่อาจเป็นแผนของมันก็ได้นะ "

“ ก็ใช่ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง หมอนั่นคงต้องรู้ว่าฉันเป็นตำรวจ "

“ แกโง่จริงๆเลยวะดิว นอกจากพวกเราที่ฉลาดล้ำเลิศ ก็ไม่มีใครรู้อีกแล้วว่าอาจารย์อีฟเป็นตำรวจ "

ฉันควรบอกความจริงให้ไอ้พวกหลงตัวเองพวกนี้รู้มั้ย ว่าใครรู้เรื่องของฉันบ้าง

“ แต่ว่า อีกไม่กี่วันก็ถึงวันสถาปนาแล้วนะครับ อาจารย์ไม่มีแผนป้องกันอะไรหรอ "

“ จริงสิ...แต่ยังไงตอนนี้ผู้ต้องสงสัยก็เหลือแค่อดัมกับไคน์ ฉันคงต้องขอร้องให้พวกนายจับตาดูพวกเขาไว้แล้วแหละ "

“ ไม่ต้องห่วงครับครู เรื่องนี้ให้พวกผมจัดการเอง "

วันสถาปนา

หลังจากที่ให้ทั้งสองคนคอยจับตาดูชาร์คและดิวสิ่งที่ได้กลับมาคือ ไม่มีอะไรเลย.. ไม่มีข้อมูลเพิ่มเติมอะไรใช้เอาผิดพวกเขาเลย ตอนนี้กลุ่มตำรวจส่วนใหญ่เข้ามาปลอมตัวเป็นผู้ปกครองนักเรียนตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายแต่ฉันก็ยังคงต้องปลอมตัวเป็นอาจารย์อยู่

“ หนิ ครูเอาชุดนี้ไปใส่สิ "

ดิวยื่นชุดคิงคองให้ฉันก่อนจะส่งยิ้มหลอนๆมาให้

“ แต่ว่า.. "

“ ชุดนี้มันห่วงสิ้นดี "

ฉันหันไปมองชาร์นที่ยืนฟังพวกเราคุยกันอยู่ใกล้ๆพร้อมมองมาทางนี้ แต่ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ฉันไม่กล้าสบตาเขา

“ ไม่มีชุดที่ดีกว่านี้แล้วหรอ "

“ ไม่มีชุดไหนเหมาะกับอาจารย์เท่าชุดนี้แล้วแหละ "

“ ฉันใส่เอง " 

สิ่งที่คาดไม่ถึงคือคนขี้เก๊กอย่างชาร์นยอมรับที่จะใส่ชุดนั้นแทนฉันหรอ และแล้วเค้าก็รับชุดนั้นไปเปลี่ยนหลังห้อง

“ ว่าแต่ไคน์ไปไหน "

“ นั่นดิ คิดถึงมันไง "

“ ก็บ้าล่ะ แค่ตกใจที่คนอย่างมันโดดกิจกรรมห้อง "

กริ๊ง~ 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้หลุดพ้นจากการถูกยัดเหยียดให้ใส่ชุดประหลาดๆสักที

“ ว่าไงชาร์ค "

“ แย่แล้วล่ะหมวด ตอนนี้ไอ้อดัมมันหายตัวไปแล้ว "

“ ว่าไงนะ!! นายเจอเขาครั้งสุดท้ายที่ไหน "

“ ก็ก่อนที่ผมจะเข้าห้องน้ำ "

“ ให้ตายเถอะ งั้นเราแยกย้ายหาตัวอดัมกัน "

“ อาจารย์ๆ ผมเจอแล้ว มันอยู่ที่หลังอาคารตึกเรา รีบมาด่วน "

ฉันรีบวางหูจากโทรศัพท์ก่อนจะตรงดิ่งไปยังหลังอาคารทันที