ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
ความลับถูกเปิดเผย
วันต่อมา…
ฉันยืนอยู่หน้าห้องเรียนสักพักพรางคิดถึงคาบแรกที่มาสอนห้องนี้ ทำเอาฉันไม่อยากสอนกันเลยทีเดียว
“ มายืนเกะกะอะไรตรงนี้ "
ฉันหันไปมองเจ้าของต้นเสียงนั่นก็คือชาร์น หมอนี่ชอบมาแบบเงียบๆ ไม่ให้ซุ่มให้เสียงเหมือนกับวิญญาณตลอดเลย เขาไม่รอช้าเปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปยังในห้อง ทันทีที่ประตูเปิดออกฉันก็ดันไปสบตากับไคน์ที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างและจ้องมองฉันด้วยสายตาเรียบเฉย เมื่อดึงสติตัวเองได้แล้วฉันถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าห้อง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนเดินมาชน แล้วแย่งฉันเข้าประตูก่อน
“ หนิชาร์ค "
เขาหันมามองฉันพรางคิดอะไรบางอย่าง
“ อาจารย์หน้าคุ้นๆเหมือนกันนะ "
ชาร์คพูดพรางยื่นหน้ามาใกล้ๆฉัน
“ อะ..เอ่อ.ทำไมเสื้อนายยับนักละ "
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่เขาจะดูออกว่าฉันคือผู้หญิงที่เขาเจอเมื่อวาน
“ ทำไมต้องอยากรู้เรื่องคนอื่นไปเสียทุกเรื่องล่ะครับ "
เขาตอบฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉยหลังจากก้มไปมองเสื้อผ้าของตัวเองแล้ว หลังจากนั้นเขาก็เดินไปยังที่นั่งของตนเอง
“ เห้ย นี่ไงไอ้ชาร์คมาแล้วให้มันเล่าเองดีกว่า "
“ อะไรวะ "
“ ก็เรื่องที่มีงชอบเด็กไอ้ไคน์ไง "
“ ห้ะ! กูไม่เชื่อหรอก เพราะเห็นยัยนั่นเหยียบเท้าไอ้ไคน์จนแทบไปกลิ้งกับพื้น "
“ ชอบก็บอกว่าชอบเหอะน่า "
“ หุบปากได้แล้วมึงอะ "
แล้วทั้งสองคนก็วิ่งไล่ตีกันทั่วห้องอย่างสนุกสนาน แล้ว? แล้วใครฟังที่ฉันสอนบ้างเนี่ย?? ดูเหมือนฉันจะไม่มีความสามารถด้านการสอนเอาสะเลย พวกเขาต่างจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนานทำเหมือนฉันเป็นแค่อากาศ แม้กระทั่งชาร์นยังหลับทั้งคาบอีก สรุปง่ายๆคือคาบนี้ฉันพูดคนเดียวจนจบ
“ งั้นงานที่จะสั่งวันนี้คือ.. "
ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉันอย่างพร้อมเพรียงทันทีที่พูดประโยคนี้ออกไป
“ ไม่มี..ไม่มีงาน ขอจบการสอนแค่นี้นะ "
ฉันพูดจบและเก็บข้าวของต่างๆพร้อมออกจากห้อง ถ้าฉันมีลูกชายให้ตายยังไงก็ไม่มีทางส่งมาเรียนที่นี่เด้กดขาด
“ ช่วยถือมั้ยครับ "
“ ก็ดีเหมือนกันนะ "
ฉันหันไปยิ้มให้ผู้ที่มีน้ำใจคนนั้น ก่อนจะหุบยิ้มทันที
“ อันที่จริงอาจารย์ถือเองก็ได้ "
ไคน์แย่งแฟ้มเอกสารและกระเป๋าสะพายข้างฉันไปถือราวกับเป็นของตัวเองและส่งยิ้มหลอนๆให้ ก่อนจะเข้ามากระซิบใกล้ๆ
“ ต่อให้จะแต่งหน้าหรือใส่วิก ฉันก็ไม่ลืมผู้หญิงที่เหยียบเท้าฉันจนทรุดต่อหน้าเพื่อนๆได้หรอก "
“ เธอ..พูดเรื่องอะไร "
“ เธอปลอมตัวเข้ามาที่นี่เพื่ออะไรกันแน่ "
ฉันได้แต่ตกใจกับคำถามของเขาจนเงียบไปชั่วขณะ เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉันแล้ว
“ ว่าไง..จะตอบดีๆหรือจะให้ใช้ความรุนแรงครับ "
“ ค..คือว่า ฉันเป็นครูผู้หญิงที่จะมาสอนที่นี่แต่ฉันแค่กลัวพวกนายจะทำอะไรไม่ดีก็เลยปลอมตัวเป็นผู้ชายน่ะ แล้วเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิงก็มีแค่นายที่รู้ เพราะงั้นอย่าเอาไปบอกใครนะ "
ได้อยู่แหละ คำโกหกนี้ รึป่าว?
“ นิยายเรื่องอะไรล่ะเนี่ย เธอแต่งเรื่องเก่งเหมือนกันนะ "
“ นายไม่เชื่อก็ตามใจแล้วกัน! "
“ ระวังชาร์นไว้ให้ดีๆล่ะ "
ไคน์พูดจบแล้วยื่นกระเป๋าให้ฉันและเดินกลับเข้าห้องไป แต่สายตาของฉันดันสะดุดเข้ากับใครสักคนในมุมมืด อย่าบอกนะว่ามีใครบางคนแอบฟังเรื่องที่ฉันกับไคน์คุยกัน กว่าฉันจะเดินตามไปถึงเขาก็หายไปเสียแล้ว
หลังจากนี้ฉันก็ได้ทำหน้าที่อาจารย์อย่างเต็มที่ในการช่วยทางโรงเรียนเตรียมงานสัมพันธ์ต่างๆ คิดถูกแล้วที่ฉันหนีไปเรียนตำรวจ ฉันแยกกับคุณระเบียบไปยังโกดังเก็บอุปกรณ์หลังโรงเรียนเพื่อหาไม้กระดานสำหรับทำป้ายเชิญชวน แต่ฉันคงคิดผิดที่อาสามาที่เปลี่ยวๆแบบนี้คนเดียว
“ ตุบ! "
ในขณะที่ฉันกำลังหาไม้กระดานอยู่เสียงดังเหมือนคนวางของหนักๆก็ดังขึ้น
“ ระวังหน่อยดิวะ มันแพงนะเว้ย "
“ รู้แล้วหน่า อย่าเสียงดังดิวะ "
ทันทีที่ได้ยินเสียงพูดของพวกเขาฉันก็รู้ได้ทันทีว่าคือชาร์ค ท่าทางของพวกเขาดูลับๆล่อๆ ราวกับไม่อยากให้มีคนมาเห็น
“ แล้วเราจะทำยังไงต่อ วางไว้แบบนี้จะหายมั้ยวะ "
“ ฉันมีกุญแจโกดังไม่ต้องห่วง "
ฉันหยิบปืนพกที่ติดตัวไว้ตลอดจากกระเป๋าขึ้นมาแต่ไม่ได้ใส่กระสุน ก่อนจะซ่อนมันไว้ด้านหลังและรวบรวมความกล้าเอ่ยปากไป
“ พวกนายทำอะไรกันน่ะ "
ฉันเอ่ยปากถามพรางเดินเข้าไปใกล้พวกเขามากยิ่งขึ้นจนเห็น
“ บุหรี่ไฟฟ้า? "
ชาร์คกับดิวไม่รอช้ารีบเดินมาบังกล่องลังใส่บุหรี่ไฟฟ้าทั้งหมดไว้ไม่ให้ฉันเห็น
“ มะ..ไม่มีอะไรครับจารย์ "
ดิวตอบพร้อมทำสีหน้าเลิ่กลั่ก นายนี่โกหกไม่เก่งเอาซะเลย
“ พวกนายจะเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนั้น "
“ ไม่เอาน่าจารย์ พวกเราแค่อยากจะหารายได้เสริมแค่นั้น "
“ ห้ะ! ให้ตายเถอะ "
ความหวังของฉันหายวับไปในกรีบเมฆ อุตส่าห์ดีใจว่าจะเจอคนร้ายลอบวางระเบิดแล้วแท้ๆ ฉันถอนหายใจแอบเก็บปืนเข้ากระเป๋าก่อนจะเดินคอตกออกจากโกดัง
“ อาจารย์อีฟ ครูทำของตก "
ฉันหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นชาร์คก้มเก็บบัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ฉันทำตกขึ้นมา และมอง
“ อ่อ ขอบคุณนะ "
เดี๋ยวนะ...นั่นมัน ฉันดึงสติที่หลุดกลับมารีบเดินไปคว้ามันไว้แต่ทว่า ชาร์คกับยกมันสูงขึ้นสายตาของเขาไม่ละไปจากมันเลยแม้แต่นิดก่อนจะมองมาที่ฉันและในบัตรสลับกันไปมา
“ คืนมานะ "
“ นี่อะไร "
เขาถามพรางมองหน้าฉันด้วยความสงสัย ดิวที่เห็นดังนั้นจึงเดินไปดู
“ เอ่อ.. "
“ ทำไมตอบช้าล่ะ คิดคำโกหกอยู่หรอ อาจารย์..ไม่สิหมวดอีฟคุณเป็นใครกันแน่ "
“ ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่ต้องทำก่อน ไว้เสร็จจากเรื่องนี้เราค่อยคุยกันนะ "
ชาร์คเห็นท่าทางที่ซีเรียสของฉันเขาจึงยื่นบัตรเจ้าหน้าที่ให้ ก่อนจะพูดทิ้งท้ายตอนฉันจะเดินออกไปว่า
“ อย่าลืมล่ะคุณสายสืบอีฟตอนนี้เรากุมความลับของกันและกันอยู่นะ "