ตอนที่ 8

เขาไม่ใช่คนร้ายหรอก

     

     ฉันโทรไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ให้เขาตรวจประวัติและหลักฐานที่อยู่ของทั้งสองคนนั้นให้จนพบ จดหมายขู่วางระเบิดส่งมาจากจังหวัดชายแดนภาคใต้เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ทางวิทยาลัยพานักศึกษาไปที่นั่น ดังนั้นทุกคนที่ไปทัศนศึกษาก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัย แต่ทว่าวันนั้นชาร์คอยู่ต่างประเทศกับครอบครัว ส่วนดิวก็นอนเข้าเฝือกที่โทรพยาบาลเพราะทะเลาะกับชาร์น ฉันรีบจัดเตรียมงานที่วิทยาลัยให้เสร็จ ก่อนจะ..

“ ก็พวกนายมันน่าสงสัยหนิ "

บอกความจริงกับพวกเขา

“ ช่างเหอะ ยังไงพวกผมก็ถูกมองเป็นคนไม่ดีมาตั้งแต่แรกแล้ว "

ดิวพูดพรางทำสีหน้าละห้อย

“ ก็แหงล่ะดูพวกนายทำตัวสิ "

ฉันมองดูชาร์คที่เอาแต่นั่งเงียบมองไปรอบๆ

“ ชาร์ค นายโอเคมั้ย "

“ เขาหันมามองฉันด้วยหางตาก่อนจะรีบหลบสายตาแบ้เดินออกไป "

“ ผมไม่รู้จะพูดดีมั้ย..คือว่า ชาร์คเค้า..ชอบสายสืบอีฟครับ! "

ทันทีที่ดิวพูดจบชาร์คก็รีบเดินมาลากคอดิวออกไปทันทีปล่อยทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว

“ ยังไงอาจารย์ก็ระวังตัวด้วยนะครับ "

ดิวตะโกนบอกในขณะที่ถูกชาร์คลากคอออกไป

“ อาจารย์ควรจะเชื่อที่คนอื่นเตือนบ้างนะ "

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

“ ชาร์น นี่เธอแอบฟังหรอ "

“ ก็แค่เผอิญได้ยิน "

“ ได้ยินอะไรบ้าง "

เขาพยักไหล่นิดๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบหูฉันจากด้านหลัง

“ ถ้าอยากมีชีวิตยืนยาวก็อย่าไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่ควรยุ่งดีกว่านะ "

“ แล้วเรื่องที่ไม่ควรยุ่งคืออะไร นายรู้อะไรบ้างล่ะ "

ฉันคว้าคอเสื้อเขาไว้เพื่อเค้นคำตอบก่อนที่เขาจะชิ่งหนีฉันอีก

“ ผมเตือนอาจารย์แล้ว เรื่องนี้มันอันตรายหยุดเถอะ "

เขาพูดจบแล้วดึงมือฉันออกจากคอเสื้อ ก่อนหนีไปในฝูงชน ฉันนึกถึงคำพูดเขาและทุกครั้งเขามักโผล่มาในทุกๆที่ที่ฉันอยู่ แถมยังช่วยเหลือฉันอีก หากเขาไม่ให้คนร้ายก็ต้องรู้เรื่องนี้ดีพอสมควร

24.00 ณ หอพักนักศึกษา

“ จะดีหรอครับ ให้ผมกับดิวจัดการเองดีกว่า "

ชาร์คพูดออกมาพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาฉันสักนิด ฉันเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมรวมถึงกล้องถ่ายรูปไว้ถ่ายเก็บหลักฐานต่างๆ ตอนนี้ฉันถอดร่างอาจารย์อีฟออกหมดแล้ว ฉันคือสายสืบหญิงอีฟ เพราะฉะนั้นฉันต้องทำให้ได้

“ ให้ฉันลงมือเองเถอะ เกิดเขาจับได้นายจะได้ไม่พลอยซวยไปด้วย อีกอย่างเขาคงไม่กล้าทำร้ายร่างกายผู้หญิง "

ฉันค่อยๆสะเดาะกุญแจจากที่เคยศึกษามา และย่องเข้าไปในห้องของเขาเบาๆ ผิดคาดที่ห้องของเขาเป็นระเบียบเกินกว่าที่ฉันจะคาดถึงหากขยับอะไรแม้แต่นิดเขาต้องรู้แน่ๆ มีเพียงรอบร่างกายเขาแค่นั้นที่มีหนังสือวางกระจัดกระจายอยู่รายรอบ นึกไม่ออกว่าหมอนี่จะอ่านหนังสือด้วย กว่าห้านาทีที่ฉันรื้อค้นห้องของเขา แต่ก็ยังไม่พบอะไรที่สามารถนำมาเป็นเบาะแสได้ จนกระทั่งร่างของเขาค่อยๆขยับตัวเบาๆ ฉันละทิ้งจากการกระทำที่ทำอยู่ก่อนจะไปนั่งพับเพียบลงข้างเขา

“ ชาร์น "

 ฉันเรียกเขาเบาๆก่อนจะยื่นนิ้วไปจิ้มที่แก้มเขาพื่อเช็คว่าเขาจะไม่ลุกขึ้นมาฆ่าฉัน แล้วจึงจะกลับไปสำรวจต่อ

“ เธอคิดว่าไอ้ควันยาสลบของเธอจะจัดการฉันได้หรอ "

เขาพูดพรางดึงข้อมือฉันเข้าหาตัวเอง

“ เธอเป็นใคร! เข้ามาทำอะไรห้องฉัน "

“ ฉันจะให้เวลาเธอแก้ตัว 3 วิ "

1

2

“ เอ่อ..คือว่า "

3!!

“ ฉันชื่อ…..แอนนา "

ชื่อห่วยชมัด

“ ว่าไงคิดคำแก้ตัวอื่นออกรึยังล่ะ ทำไมถึงกล้าเข้าห้องผู้ชายมา ดึกๆดื่นๆแบบนี้ ไม่สิห้องฉัน "

“ ฉันชอบนาย! วันนี้ตอนเจอนานในงานวิทยาลัยฉันก็ชอบนายตั้งแต่ตอนนั้น "

ฉันก้มหน้าก้มตาพูดมันออกไป โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขาแสดงสีหน้ายังไงออกมา

“ นินายของเธอสนุกดี แต่ถ้ายังไม่พูดความจริง อย่าหาว่าฉันใจร้ายกับผู้หญิงนะ ใครส่งเธอมา!!! "

ปัง!! 

เสียงตะคอกของเขาทำให้สหายฉันที่อยู่ด้านนอกได้ยินและรีบเข้ามา

“ ไอ้ชาร์น "

ชาร์คเข้ามาพรางตั้งท่าทีพร้อมสู้ 

“ รออะไรล่ะ แกน่าจะลองและหมัดกับฉันดูอีกครั้งนะ เผื่อผู้คุมหอจะเห็นว่าแกลอบผู้หญิงเข้ามา "

“ ฝากไว้ก่อนเหอะ "

ชาร์คพูดจบแล้วคว้าข้อมือฉันดึงออกไปจากตรงนั้นทันที

“ เขายังไม่ได้ทำอะไรนายอย่าใจร้อนสิ "

“ แล้วถ้ามันทำล่ะ "

“ ฉันเรียนป้องกันตัวมานะ "

“ ผมจะไปส่งครูที่ห้อง "

“ ไม่เอาหน่า ฉันเป็นถึงตำรวจนะ "

“ แล้วครูเจออะไรในห้องนั้นบ้างมั้ย "

“ ไม่มี ดูเหมือนเขาจะไม่ใช่คนร้ายหรอก "