ตอนที่ 12

จบลงด้วยดี

แสงสว่างค่อยๆสาดส่องเข้ามาผ่านมู่ลี่ปรากฏภายในห้องที่ไม่คุ้นชินแต่ก็เดาได้อยู่หรอกว่าที่ไหน

“ ฟื้นแล้วหรอคะสายสืบอีฟ ให้ฉันเรียกพยาบาลให้มั้ยคะ "

“ คุณครีม คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ย "

“ ก่อนจะห่วงคนอื่นดูสภาพตัวเองก่อนเหอะ "

ไคน์พูดพรางนั่งอื่นหนังสืออยู่ข้างๆ พระเจ้านายเกือบตกเป็นแพะรับบาปแล้วมั้ยล่ะ

“ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะเพราะได้สายสืบช่วยไว้ไงคะ คุณหมอเอากระสุนออกแล้วโชคดีนะคะที่ไม่ถูกจุดสำคัญ "

“ มันไม่ถูกอะไรเลยมากกว่าแค่ถลอกๆเอาหนังกำพร้าออกไปเอง "

“ หุบปากไปเถอะน่า "

ครีมหันไปตวาดใส่ไคน์ที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวเหมือนเด็กๆ

“ เรื่องคดีไปถึงไหนแล้วคะ "

“ เขาลงมือคิดทั้งหมดนี่คนเดียวค่ะ โดยสังเกตุความเคลื่อนไหวของพวกเราผ่านสายสืบอีฟโดยการสะกดรอยตามคุณ "

ถึงว่าล่ะเงาดำที่เห็นบ่อยๆคงเป็นเค้าสิน่ะ

“ แล้วอดัมล่ะคะ ทำไมเค้าไปอยู่ที่นั่น "

“ เพราะสอดรู้แอบตามพวกคนน่าสงสัยไปไงล่ะ ถึงซวยไปด้วย "

“ นั่งอ่านหนังสือไปเงียบๆไม่เป็นรึไง "

“ แล้วชาร์คล่ะ "

“ เหอะ แผลแค่นั้นทำเหมือนหมาโดนเชือดไปได้ "

ครีมผละออกจากฉันก่อนจะเดินไปเขกหัวไคน์

“ เจ็บนะ ไหนๆยัยนี่ก็ตื่นแล้วเรากลับกันเถอะ "

“ เลิกงอแงเป็นเด็กน่ะไคน์ ฉันไม่อยากให้เธออยู่คนเดียวนี่น่า "

“ ยัยนี่อยากพักผ่อนแล้ว "

ไหงมาตัดสินแทนฉันล่ะ

“ จริงด้วย คุณอีฟคงอยากพักผ่อนใช่มั้ยคะ งั้นพวกเรากลับกันก่อนก็ได้ค่ะ ไว้จะมาเยี่ยมใหม่นะคะ "

“ เอ่อ..ค่ะ "

ฉันได้แต่ยิ้มให้ เมื่อเห็นไคน์มองมาที่ฉันเหมือนจะฉีกร่างเป็นชิ้นๆแล้วเอามากิน มันน่าหงุดหงิดเมื่อเห็นเขาแสยะยิ้มราวกับผู้ชนะก่อนจะเดินออกจากห้องไป ก็ดีวันนี้จะนอนให้เต็มอิ่มทั้งวันเลย

“ ฝากด้วยนะคะ "

“ ไง "

ฉันขนลุกซู่ เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยทักทายมาจากด้านหลัง

“ หวัดดีชาร์น "

ฉันกล่าวตอบเขาก่อนจะเห็นผ้าพันแผลที่มือ

“ แผลเป็นไงบ้าง โดนเย็บไปกี่เข็มล่ะ "

“ ไม่ได้นับ "

อ่าว ตอบงี้เลยหรอ

“ แล้ว..มาหาฉัน มีธุระอะไรรึป่าว "

“ ถ้าไม่มีมาไม่ได้หรอ "

“ ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย แล้วนายไม่กลับพร้อมพี่สาวนายหรอ "

“ พี่สาว ยัยนั่นก็แค่ลูกของเมียน้อยที่พ่อแอบคบตังหาก "

ถึงเขาจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็สัมผัสได้ว่าเขาโกรธไม่น้อยเลยตอนเห็นพี่สาวตัวเองโดนทำร้าย

“ ผู้ชายอะไรปากแข็งเป็นบ้า "

“ ลองอีกรอบมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่าแข็งหรือนุ่ม "

เขาพูดก่อนจะโน้มตัวเข้ามาหาฉัน หมอนี่อันตรายต่อใจชะมัดเลย

“ แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วหนิว่าเธอก็รักพ่อนายมากๆเลย "

“ ชิส์ "

พอเห็นใบหน้าไม่พอใจของเขามันเหมือนกับเด็กขี้งอนเลย

“ นายนี่น่ารักชะมัดเลย "

“ หืม..ปกติเธอชมคนอื่นว่าน่ารักตลอดรึไง "

“ ป่าวสักหน่อย ก็พูดกับคนที่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ "

เขาอมยิ้ม..ฉันไม่รู้หรอกว่าเขายิ้มทำไม แต่รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันใจสั่น

“ เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น "

“ ฉะ..ฉันง่วงนอนแล้ว นายกลับไปเถอะ "

“ ก็นอนไปสิ ฉันไม่ได้ขึงเธอไว้กับไม้กางเขนสักหน่อย "

หมอนี่...

“ นอนไปเถอะ เดี๋ยวฉันเฝ้าเอง "

“ หลังจากนี้เราคงไม่ได้เจอกันอีกเพราะภารกิจจบแล้ว "

แกรก

เสียงประตูถูกเปิดออกอีกครั้งกับเสียงคุ้นเคยที่ดังมาแต่ไกล

“ อีฟลูก ม๊ามาแล้ว ม๊าซื้อของมาให้แกตั้งเยอะแหนะรีบตื่นมากิ.. "

แม่ของฉันเดินเข้าห้องมาด้วยสภาพที่หอบข้าวหอบของราวกับจะย้ายบ้าน

“ แกตื่นแล้วหรอ แล้วนี่.. "

“ ทำไมจะไม่ได้เจอกันล่ะ "

ชาร์นหันมาพูดเบาไปใส่ฉันก่อนจะ

“ ผมเป็นแฟนอีฟครับ "